ROADTRIP DAG 0 & 1

Roadtrip Dag 0
23 november, Jakarta 12.30

Marco en ik pakken een taxi naar een groot hotel/winkelcentrum(taman anggrek)waar we hebben afgesproken met Akbar, de roommate van Marco toen hij hier 2 jaar geleden voor een halfjaar stage liep. Hij en zijn vriend Eddy gaan ons helpen 2 motoren +uitrusting te kopen(helm, handschoenen etc)

Maar eerst gaan we even naar de McDonald's.
In de McDonald's weet je dat je altijd je french fries en coke a cola kan krijgen.
Maar in een compleet ander land op een ander continent ben ik wel nieuwsgierig wat er op het menu staat in de Mac.
Ook al ben ik hier vorig jaar geweest met mijn ouders en zussen, het is toch altijd maar afwachten wat je krijgt.
what you see is what you get, was in dit geval werkelijkheid.
Op het wijde scherm stond crispy spicy chicken burger. En de chicken was afgebeeld zoals je bij de KFC gewend bent.
Man man man. smullen. Het was heet, maar wel krokant en lekker. Echte kip!
Oja en de regel voor Indonesië:
Als je hier spicy besteld. Dan is het ook echt spicy. Oftewel, staat je bek gewoon in brand. De volgende dag een ander gat. Bizar..
Maargoed,
Na onze wel verdiende maaltijd, zetten we onze zoektocht voort op zoek naar 2 goede maar wel goedkope motoren om naar Bali te touren.
Er zijn verschillende manieren om te onderhandelen. Uiteraard laten we dit uiteindelijk aan Akbar en Eddy over, wij spreken namelijk een paar woordjes Indonesisch, daar houdt het ook op. Sama sama?
De vraag luidt; gaan we een motor huren, gaan we er een kopen, of kunnen we misschien een try-Out periode kweken zodat we de motoren op trein zetten in Banyungwangi en nog minder geld kwijt zijn.
Het is niet gebruikelijk dat je met een motor van Jakarta naar Bali afreist. Sterker nog. Hier in Indonesië hebben al genoeg mensen ons afgeraden dit te gaan doen.
Hier komt ie.. Des te meer je mij hebt overtuigd om het tegendeel te bewijzen.

Uiteindelijk na veel overleg zijn we het erover eens geworden om 2 motoren te kunnen kopen voor een kleine 400 euro(omgerekend) per stuk, om ze vervolgens in Banyungwangi (pond plaats van Java naar Bali) weer op de trein te plaatsen zodat ze weer netjes en wel aankomen in Jakarta. Waar Akbar ze zal oppikken, en voor ons verkopen.
Een heel gedoe, maar dat was het ook. We hadden de hele dag nodig om helm, regenpak, en motor te kopen.
Ze zijn niet bepaald snel hier. In de zin van, je hebt je helm en kit gekocht. Maar vervolgens moet er nog een bon worden uitgedraaid door een printer die Einstein nog op zijn kamer had.

Als wij de motoren bij het huis van Akbar zijn vader hebben gebracht komen we wat tot rust en overleggen we nog wat hoe we onze trip gaan beginnen.
We worden morgen(24e) met een pick up truck(geregeld door vrienden van Marco) naar Bandung gebracht. Waar we zullen beginnen aan ons nu al legendarisch avontuur.
Ik zeg tegen Marco dat we er verstandig aan doen om deze avond zelf samen met Akbar en Eddy naar ons appartement te rijden. Zodat we al wat kunnen wennen aan onze motoren. En vooral het verkeer. Het is eigenlijk prima te doen, als je maar rustig aan doet en constant op let. Want dat is de manier waarop het werkt hier. Opletten en opletten. Oja, en opletten.
We zetten voet aan ons appartement en eten en drinken samen met Akbar en Eddy. Het is gezellig en stellen ons allerlei vreemde scenario's op die voor zouden kunnen doen tijdens deze bizarre roadtrip. Uiteraard maken we het niet laat want de volgende ochtend zou vroeg worden. ZzzZzzzZzZzZzzz..

Roadtrip dag 1
24 november, Bandung 10.30

We zijn Bandung al voorbij maar dat is maar beter ook, Bandung is groot, en het is een stinkend doolhof, aldus Leboy onze offroad expert /chauffeur die ons van Jakarta naar iets verder dan Bandung heeft gebracht. Na wat eten gaan we op zoek naar een garage zodat onze motoren even goed na gekeken kunnen worden. Ze worden flink onder handen genomen.
Die van Marco is er slecht aan toe en de hele automaat koppeling moet worden vervangen, zijn voorste remschijf + blokken en nieuwe olie is uiteindelijk ook noodzakelijk, voordat we onze reis echt gaan beginnen. Ook mijn motor word helemaal nagekeken en schoongemaakt. + olie ververst.
Je zou denken dat dit een vermogen kost bovenop al die gemaakte kosten, maar integendeel! De onkosten voor het nodige onderhoud bedraagt niet meer dan 550000 roepiah (35 euro). Het uurloon van een een monteur in Nederland. Booyah!

We zetten onze reis voort richting Tasikmalaya. Waar we een overnachting gaan zoeken.
Wat een geweldig land en heerlijk weer. Natuurlijk is het warm en zweet ik me kapot, maar ik geniet. Het is gewoon zo lekker om door de bergen te touren met je eigen motor hier gekocht. Bovendien is het al een hele opgave om links te rijden. Vooral omdat je hier theoretisch geen regels hebt in het verkeer. De regels zijn praktisch en daar kom je alleen achter als je zelf achter het stuur kruipt. We maken veel shots en video's met onze GoPro geplakt op onze helmen. Uiteraard zullen deze beelden worden gepubliceerd. Daarover later meer.


Eenmaal aangekomen in Tasikmalaya, zetten we midden in het dorp/stadje onze brommers aan de kant en gaan even rustig bekijken waar we zijn en waar we eventueel kunnen overnachten/eten/opfrissen etc.
Terwijl ik naar de overkant van de straat loop kijkt Marco even op zijn gps(maps) waar we zijn.
Ik word direct aangesproken door een vriendelijke man van in de 40. Hij spreekt goed Engels, wat speciaal is hier.
Hij weet wel een goedkope maar goed hotel waar we kunnen overnachten. Want dat is waar ik naar vroeg nadat hij vroeg wat we zochten...
Als we achter hem aan rijden en bij het hotel zijn aangekomen geeft hij als snel aan, als hij hoort dat het vol is, dat we bij zijn gezinnetje kunnen overnachten!
Marco en ik zijn nieuwsgierig maar vooral voorzichtig.
We gaan het gewoon bekijken. En beslissen later of we blijven.

In het huis stellen we ons voor aan zijn vrouw en kinderen. Na enkele minuten praten komt er al een vriend op bezoek. Omdat hij ons had gezien.

En Jahoor, het is supergezellig, we krijgen eten, mogen douchen en het is direct vertrouwd. Wat overigens helemaal niet zo zal klinken voor jou. Maar geloof me, als er telkens foto's van je word gemaakt en een zeer goed gesprek hebt met de man dan voel je wel aan of het vertrouwd is of niet.
We blijven dus eten, (noodles)
opfrissen met een bak koud water, en slapen in een tweepersoons bed.
Marco: waar wil jij slapen? Ik: in bed, jij mag wel op de grond hoor!:)

Asap, de man waar we blijven overnachten, vraagt vaak of we iets nodig zijn. En herhaald ook vaak dat het een eer is ons te ontmoeten. Eveneens zegt hij veel sorry voor bijvoorbeeld de troep in zijn huis, wat in mijn ogen nergens te bekennen was. "Sorry for this, sorry for that. Please, dont be!"
We gaan ons bijna schamen van dankbaarheid. Gastvrijheid waar we allemaal nog een puntje uit kunnen zuigen.
Er word van alles uit de kast gehaald om het ons naar de zin te maken. Wij zijn allang blij dat we ergens kunnen overnachten !
Dus kortom krijgen we telkens deze situatie: Thanks you, no thank you! Haha